දවසක්දා හැන්දෑවක...

අම්මෝ හරිම මහන්සියි...
අද නිවාඩු දවසක් හින්දම ගොඩාක් වෙලා පාඩම් කරපු එකේ මේ ලස්සන හැන්දැවෙවත් ‍පොඩි විවේකයක් ගන්න හිතුනා. ගෙදරත් කවුරුවත් පේන්න හිටියේ නෑ. කාමරේ ඉදන් සාලෙට ඇවිත් පාර බලද්දී හිතුනා ටිකක් ඇවිදින්න.
පාරට බැහැලා ටිකක් ඇවිදගෙන යද්දියි හිතුනේ හැන්දෑව මොන තරම් ලස්සනද කියලා......මීට කලින් කොච්චරනම් හැන්දෑවන් ගෙවෙන්න ඇත්ද? ඒත් මේ කලබල ජීවිතයට ඒ දම් පාට හැන්දෑවන්වල අසිරිය විදින්න වෙලාවක් තිබුනෙම නෑ .
ඇවිදගෙන ඇවිදගෙන යද්දී නොදැනීම වගේ පය එසවිලා තිබුනේ මුහුදු වෙරළ පැත්තට . ඉර ගිනි බෝලයක් වගේ හැන්ගෙන්න හදන ඈත ක්ෂිතිජය දිහා බලාගෙන හිටපු මගේ දැහැන් බිදුනේ මුහුදු වෙරළෙ දුව පැන නටපු පුංචි උන්ගේ සද්දෙට.

" ආ...තරිදු උඹත් මෙතනද? "
මගේ දැහැන ආයෙම බිදුනේ කසුන්ගේ හඩින්..
මගේ ලගින්ම ඇවිත් වෙරළ බිම වාඩිවෙච්ච කසුනුත් ඈත අහසයි , වටපිටාවයි දිහා කොයිතරම් වෙලා බලාගෙන හිටියද ?

" අර පොඩිඋන්ව දකිනකොට අපේ පුංචිකාලේ මතක් වෙන්නේ නැද්ද තරිදු? "

කසුන් ගොඩක් වෙලාවකට පස්සේ මගෙන් ඇහුවා .
" ඇයි නැත්තේ කසුන්...දැන් දුවන රේස් එකත් එක්ක අපි මෙහෙම හිරවුනාට අර ඈත පාවෙන සරුංගලේ වගේ හරිම විනෝදෙන් , සැහැල්ලුවෙන් ගතකරපු පුංචි කාලයක් අපට තිබුන බව හොදට මතකයි කියලා කසුන්ටයි අනිත් හැමොටමයි ඇහෙන්න කෑ ගහලා කියන්න හිතුනත් මම නිහඩ වුනා...
" මොකද දන්නවද?"
ජීවිතේ එක එක කාලවල් තියෙනවා . ඒවයේදී අපිට යම් යම් කැප කිරීම් කරන්න වෙනවා.අදත් අර පුංචි උන් වගේ මුහුදු වෙරළේ දුව පැන නට නට හිටියොත් අනාගතයම ගොඩට එන රළ පාරකට අහුවෙලා හේදිලා යාවි.හැබැයි දුෂ්කරක් ක්‍රියා කරලා අමාරුවෙන් හරි මේ ගමන ගියොත් අනාගතේම පැහැදිළි වේවි. මගේ හිතේ ඇතිවෙච්ච ඒ සිතුවිල්ල අවුරුදු ගානක් මගේ හොදම යාළුවා වෙච්ච කසුන්ට තේරුනා වගේ.
ඉතින්...තව ටික වෙලාවක් එහෙමම ඉදලා කළුවර වැටෙද්දී දෙන්නාම ගෙදර එන්න පිටත් වුනා.

අපිත් මේ හැම කැපකිරීමක් කරලාම උත්සාහ කරන්නේ ජීවිතේ අන්ධකාරයෙන් මුදවා ගන්න නේද කියලා හිතුනේ සැදෑ අදුරත් එක්කම ආයෙම පොත් මේසයට එබෙද්දියි.

රසාරා නිර්මාණි ජයකොඩි
13-A
කලා