සෑම සැප්තැම්බරයක ම පුරුද්දට මෙන් ඇවිත් යන සාහිත්‍ය සමය මෙවර ද පැමිණ තිබේ.සැණකෙළි සහ සංදර්ශණවලින් කොළොම්තොට සිරි ගැන්වී ඇත.මෙවර පොළොන්නරුවෙන් ද ඒ හඬ ඇසේ.
සාහිත්‍යමය සංස්කෘතියක් නොමැති සමාජයක පොත් කඩ දැමීම හා හිස් වචන අවකාශයට මුදා හැරීම සාහිත්‍ය ලෙස සැළකීම ගැන අප පුදුම විය යුතු නැත.
ඒ ඒ කාලයට අනුව ජීවිතයේ ප්‍රමුඛතාවයන් සකසා ගැනීම ලාංකිකයාගේ ජාති ලක්ෂණයකි. ඒ අනුව ඔවුන් ක්‍රිකට් සැණකෙළි කාලයට ක්‍රිකට් ප්‍රමුඛ කොට සලකති.යුද්ධයේ චණ්ඩ රළ සමඟ කේසර සිංහයන් බවට පත්වෙති. රටක ජාතික කොඩියේ ඇති වටිනාකම නොදත් ඔවුහු අත දරා ඇති කොඩියට වඩා බමන මතින් ඒ මේ අත වැනෙති.ගං වතුර කාලයට ඔරු පදිති.
එසේම සාහිත්‍ය සමයේ ඔවුහු විවිධ පොත් කඩ වලින් පිරුණු සාහිත්‍ය සුපිරි වෙළඳ සල් වෙත සාප්පු සවාරී යති.මෙලෙස ඒ ඒ කාලයට අනුව වේශ නිරූපනය වීම ලාංකිකයන්ගේ ජීවන විලාසය බවට පත්ව ඇත.
සියලු සමාජ පුරුෂාර්ථ බිඳ වැටුණු සමාජයක වුව සාහිත්‍ය කරුවාට භූමිකාවක් ඇත.මන්ද යත් සාහිත්‍ය යනු පවතින යථාර්තය,සාහිත්‍යකරුවාගේ මැදිහත් වීමෙන් නව යථාර්තයක් ලෙස පිළිබිඹු කිරීමය.පැරණි දේ නව දේ බවට පත් කිරීමය.නරක වෙනුවට හොඳ ආදේශ කිරීමය. ආලෝකයෙන් අඳුර පලවා හැරීමය.එහෙත් පරණ පුරුද්දට පැමිණි මෙවර සාහිත්‍ය සමය ද එසේ නොවේවා'යි අප ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ නැත.මන්ද එවැනි හුදු ප්‍රාර්ථනාවකින් එය ඉටු නොවන නිසාවෙනි.
එච්.ඒ. ප්‍රසන්න කැළුම්
කලා අංශය
13 වසර
